Syzan | Дата: Հինգշաբթի, 17.01.2013, 19:00 | Сообщение # 1 |
| ՎԵՐՆԱԳԻՐԸ ՎԵՐՋՈՒՄ VII
Լռին շրթերըս մի բույն են դառնում, Ուր թուխս է նստում քմծիծաղն ինքը... Նայում եմ, սակայն ոչինչ չեմ տեսնում: Ու թե տեսնում եմ` Միայն ինքըս ինձ... Վաղուց այր հասուն` Զգում եմ հանկարծ, Որ ես տակավին հասակ եմ առնում, Ինքըս մի գլխով բարձրանում ինձնից... Վստահությունը ստվերս է դառնում Կամ առաջնորդըս: -Արհամարհա՛նքս է:
| |
| |