Իմ հա´յ ժողովուրդ 

Իմ հա´յ ժողովուրդ, դու փոքր ես եղել, 
Աղբյու՜ր ես եղել և ո´չ թե հեղեղ: 
Դու փոքր ես եղել, եղել ես մի բուռ, 
Բայց մեծ է եղել ափդ լիաբուռ: 
Դու փոքր ես եղել այն մուրճի´նման, 
Որ ձև է տվել ժայռերին համառ: 
Փո՜քր, բայց նման այն կշռաքարին, 
Որ միշտ դրվել է բարու նժարին 
Եվ այդ նժարը ներքև է տարել... 
Եկել են դարեր, անցել են դարեր, 
Քեզ մատնել սրի, ավերի, գաղթի: 
Բայց տիրացել ես այսօր մի բախտի, 
Որ մեծ է քո հին վշտերի´ց անգամ: 
Եվ լա՜վ է որքան, ինչ քա՜ղցր է զգալ, 
Որ այսօր, երբ աշխարհը համայն 
Կշեռքի երկու թաթի է նման, 
Դու քո պատմության դասերով բոլոր, 
Քո երջանկությամբ ու բախտով քո նոր, 
Քո հին անունով, կյանքով դժվարին՝ 
Ծանր կանգնած ես այն մեծ նժարին, 
Որ ծանր է կշռում ո´չ թե արկերով, 
Ո´չ թե վառոդի, զենքի հակերով, 
Ո´չ թե ավերման կրքով կատաղի, 
Ո´չ թե մայրերի արցունքով աղի, 
Այլ երջանկության մշտավառ հրով, 
Խաղաղ ծերությամբ, շիկնանքով սիրո, 
Հպարտ մայրությամբ, ծիծաղով մանկան, 
Ձեռքի սեղմումով բարեկամական... 
Այն մեծ նժարին, որտեղ ապագան 
Ու պատմությունն են դարձել կշռաքար: