| Syzan | Дата: Հինգշաբթի, 17.01.2013, 18:51 | Сообщение # 1 |
| ՀՈՒՍԱՀԱՏՈՒԹՅԱՆ ՊԱՀԵՐ
Հուսահատության պահե՞ր։
Ինչպե՜ս չէ.
Լինում են, լինո՜ւմ,
Նույնիսկ ավելի՛, քան հարկավոր է։
Հուսահատվում եմ ինքըս ինձանից.
-Երբ շատ լավ գիտեմ,
Որ պետք է ասել «այո»,
Մինչդեռ ես «ոչ» եմ բղավում...
-Երբ ես՝ խելահաս ու հասուն արդեն,
Երեխայի պես այն եմ դուրս տալիս,
Ինչ տան գաղտնիք է.
Փոքըր տան թե մեծ,-
Մի՞թե նույնը չէ...
-Երբ իմ սիրածից չհիասթափված,
Ավելին՝ նրան դարձյա՛լ սիրելով՝
Հափըշտակվում եմ նորահայտ մեկով...
-Երբ ես հենց այսպե՛ս անկեղծանում եմ՝
Ի՛նքս էլ, ա՜խ, ի՛նքս էլ լավ հասկանալով,
Որ արդեն այսչափ անկեղծանալուց
Մինչև երջանիկ հիմարությունը
Կես քայլ է միայն...
-Հուսահատվում եմ նաև ա՜յն բանից,
Թե որքա՞ն պիտի դեռ հուսահատվեմ
Ինքըս ինձանից...
| |
| |
