Syzan | Дата: Հինգշաբթի, 17.01.2013, 18:12 | Сообщение # 1 |
| ՎԱՌԱՐԱՆԻ ԱՌԱՋ
Իսկ քարածու՜խը... Երբ նա վառվում է Ձմեռվա ցրտին, Հին վառարանում, Եվ ձյունն է դրսում կրկնում ինքն իրեն,- Լինում է այնպես, Որ՝ մեկ էլ տեսար՝ Սոսափն եմ լսում ա՛յն անտառների, Որոնք բյուրհազար տարիներ հետո Այս քարածուխին պիտի վերածվեն. Եվ գազանների ոռնոցն եմ լսում Այդ անտառների անեզրության մեջ. Եվ ձայնը նաև Իմ նախա-նախա-նախապապերի, Որ որս են անում այդ անտառներում, Որ մերկանդամ են Եվ ունեն դեռ պոչ, Բայց անկարող են այլևըս ապրել Լռին խավարում կույր անձավների, Ինչքան էլ դրանք թվան ապահով: Ու հասկանում եմ, Որ սերվել եմ ես Դե՛ռ այն ժամանակ, հե՛նց այն ժամանակ...
| |
| |