Syzan | Дата: Չորեքշաբթի, 30.01.2013, 20:09 | Сообщение # 1 |
| ՍԵՐԸ՝ ՀԱՆԵԼՈՒԿ Ե՞րբ և ինչպե՞ս է, Որ մենք մեր գլխով Կարծես դիպչում ենք արևի գլխին Ու մեր ոտքերի տեղն ենք մոռանում, Քանի որ սրանք Խրված են լինում Օվկիանի խորունկ հատակում կարծես... Ե՞րբ և ինչպե՞ս է, Որ մեր աչքերը Խոշորանալով ու լայնանալով Բռնում են կարծես ամբողջ դեմքը մեր, Ու մոռանում ենք տեղը մեր սրտի, Որ տրոփում է արդեն... ամենո՜ւր՝ Մեր կրծքի նաև ա՛ջ կողմում, Նաև Մեր ծնկների՛ մեջ, Մեր կրունկների Ու մինչև անգամ... ատամների՛ տակ... Եվ տնավորված մեր սիրտը Դարձյա՜լ Տնավեր դարձած Ու թափառական դարձած վերստին, Ճամփա է ընկնում Մաշված հետքերով անքուն կարոտի՝ Ինքն իրեն նորից դառնալու հույսով... Վերջապես, ասա՛, ե՞րբ և ինչո՞վ է, Որ ցավի հումը Եփվել-եռալով դառնում է տանջանք... Եվ մի այնպիսի՜-այնպիսի՜ տանջանք, Որ մեզ դարձնում է... կենտրոն աշխարհի:
| |
| |