Syzan | Дата: Չորեքշաբթի, 30.01.2013, 20:05 | Сообщение # 1 |
| ԵՐԿԿԵՆՑԱՂ ԿԵՆՑԱՂ
Մարիա՛մ, Մարիա՜մ, Դու պարտ էիր ու պարտավոր Աշխարհ բերել մի... թո՛ւխ տղա, Բայց ծնեցիր մի... շե՜կ աղջիկ: Եվ լինո՞ւմ է արդյոք այսպես: Հավանաբար լինում է, որ եղավ: Եղա՞վ. Դու՝ տակավին ինքըդ աղջիկ, Ծառզարդարի շվի նման դեռ դալարուկ, Եվ... աղջըկա մա՞յր ես հիմա, Այն էլ մի... շե՞կ աղջըկա մայր: Եվ ո՞ւմ պիտի նա կոչի «հայր». Ոչ թե Հորը գերհեռավոր, Այլ ինչ-որ մի... մի Հովսեփի՞... Ու կան բառեր, Որ ես հիմա մեջս եմ պահում Այնպե՛ս, Կարծես բանտարկյալներ լինեն նրանք: Իսկ շուրթերի՛ս , Փա՜կ շուրթերիս ձորի միջով Մի ժպիտ է անվերջ սահում, Մի ժպիտ, որ երկկենցաղ է՝ Ինչպես... աղը. Դա՛ռն ու քաղցը՜ր, Կո՛շտ ու լուծվո՜ղ... Բայց կան բառեր, Որ կտրում են փշալարեր Ու փախչելով ազատվում են Մինչև անգամ արդիակա՛ն ճամբարներից: Ու դրանցից մի քանիսը Ահավասիկ Ինձնից փախչում-հասնում են քեզ, Որ քեզ ասեն. -Կյանքի՛ ձեռքով ինձնից խլված Այլապատկա՜ն բնագավառ դու իմ սիրո, Այլագըրա՜վ բնակավայր իմ սիրելի, Այլապատկա՛ն, Այլագըրա՛վ, Բայց ի՛մն էլի,- Բարձըդ բարի՜, իմ սիրասո՛ւն ու սիրելի՛, Չարչարանքիդ ապաշխարա՜նք: Եվ փա՜ռք աստծու, Որ ծնեցիր Թուխ մանկան տեղ աղջիկ մի շեկ: Ուրեմն արդեն մի Մարիամ էլ եկավ աշխարհ, Որ երբ, հետո՜, Իր մո՛ր նման Ում հանդիպի և իր սիրով ընդմիշտ թովի՝ Նրա հացը սրբացնելով դարձնի նշխար, Բայց դրանով Նաև մատնի հավերժական քաղց ու սովի,- Նախանձելի՜-անտանելի՜ վիճակ անանց. Ապրել մի կերպ սուրբ նշխարո՛վ - մեռնել անհա՜ց...
| |
| |