Syzan | Дата: Երեքշաբթի, 15.01.2013, 18:04 | Сообщение # 1 |
| ՔՐՏՆՈՒՄ ԵՄ
Ես քրտնում եմ՝ Ինչպես որ նա, ինչպես որ դու. Այստեղ մեր մեջ՝ արդեն ո՛չ մի տարբերություն: Ես քրտնում եմ Տաք քրտինքով՝ Տապի՜ց, Տոթի՛ց, Պաղ քրտինքով՝ Ե՛վ սարսափից, Ե՛վ ամոթից: Ես քրտնում եմ և ամոթից, Երբ ես կուշտ եմ, դու՝ անոթի, Երբ ես՝ սխալ, իսկ դու ճիշտ ես, Երբ կարծեցյալ ծանըր վիշտըս Քո վշտի դեմ լոկ փետուր է. Մինչ կաթում է իմ կտուրը՝ Տանիք չունի տունըդ մի՛շտ էլ: Տաք քրտինքն է հոգիս պատում, Երբ ինձպեսին ինքս եմ դատում: Ամաչում եմ իմ անտեղի կոշտությունից, Իմ պատճառով խիստ խորացած գժտությունից, Դիտավորյալ, ոչ թե անկեղծ հաշտությունից: Ամաչում եմ ու քրտնում եմ այն ժամ նաև, Երբ - լինում է - սիրտ չեմ անում Իմ իսկ սրտի խորքը նայել, Նայել - և ի՜նչ՝ Հանկարծ զգալ, Որ չեմ սիրում, այլ խաղում եմ, Որ չեմ աղում, այլ մաղում եմ, Որ չեմ ատում, այլ պարզապես նախանձում եմ, Եվ շոյում է մեղք գործածի թախանձումը, Ու ստում եմ, թե իբըր ես հավատում եմ, Չե՛մ հավատում - հավատացող ձևանո՜ւմ եմ... Սակայն կյանքում շա՛տ ավելի ես քրտնում եմ ուրիշի՜ տեղ, Թեպետ գուցե չի երևում իմ քրտինքի աղի շիթը: Ուրիշի՛ տեղ, Երբ որ մի բան մտածում են, Բայց ասում են բոլորովին ուրի՜շ մի բան Եվ չեն զգում, որ այդպես է հասնում ահա Ա՛յն դանակի բթացումը, Որով մարդիկ այգու նման կյանքն են էտում: Ուրիշի՛ տեղ, Երբ նրանք չեն կշռադատում - Կատարում են լոկ հրաման, Ասես ուսին գլո՛ւխ չունեն, Այլ շուռ տված մի ջրամա՜ն... Ես քրտնում եմ ուրիշի՛ տեղ, Երբ որ նրանք իրենց ուժը... Բայց այս մասին՝ ուրի՛շ անգամ,- Չէ՞ որ ինձ պես անզգույշը... Իմ այս վախկոտ-զգուշավոր մտքի համար՝ Ես քրտնում եմ նաև հիմա Եվ մտածում, Թե ինչի՞ց է քրտնում մարդը: Ի՞նչ եք կարծում: Ինձ թվում է՝ Ա՛յն պատճառով Եվ այնժամ է քրտնում մարդը, Երբ որ օդը պակասում է: Ձեզ թվում է, Թե ամոթի կամ սարսափի զգացումը Իմ ասածին հակասո՞ւմ է...
| |
| |