| Syzan | Дата: ՈՒրբաթ, 18.01.2013, 18:47 | Сообщение # 1 |
| ԳԻՇԵՐԱՄՈՒՏ
Ինքնաշարժերը,
Որ մինչև հիմա ասես կույր էին
Կատվի նորածին ձագերի նման,
Իրար ետևից աչքերն են բացում:
Ու լռությունը
Արդեն ամեն ինչ հրմշտորում է,
Որ իրեն համար կարգին տեղ բացի.
Եվ այդ տևական հրմշտոցից է,
Որ հեռացած են թվում լեռները:
Գինովանում է մենակությունը` Խայամի նման,
Գինովանում ու հայհոյում… աստծուն:
Բարի շների հաչոցն էլ հիմա
Հաչոց չէ կարծես,
Աղոթք է` հղված հայհոյված աստծուն,
Որ հայհոյողին գթաբար ների:
Մութը դառնում է գրատախտակի ջնջոց սպունգե,
Մինչդեռ երկինքը
Դանդա՜ղ պատվում է աստղաեղյամով:
Եվ սկսում են մարդիկ քիչ խոսել
Եվ ցածր խոսել,
Քանի որ լույսերն ու լապտերները
Ավելի լավ են խոսում-զրուցում:
Եվ ամեն մի տուն
Ազդանշան է ճամփում տիեզերք`
Մանկական լացով,
Կանչով մայրական,
Մեքենաների,
Անասունների,
Ասես կետգծված շչակ բառաչով
Եվ, ամենից շատ, լույսերով այս նույն,
Որ մարում-վառվում-թարթվում են անվերջ,
Կարծես թե ինչ-որ մի նո՛ր Մորզեի
Նո՛ր այբուբենի համապատասխան:
Իսկ հետո,
Երբ որ մարում են արդեն ձայներն այս բոլոր
Ու լույսերն այս նույն,
Երևի նաև հասնում է պահը
Տիեզերական պատասխանների,
Որ ընդունում են մարդիկ… քնի մեջ`
Մղձավանջի կամ երազի տեսքով:
Բարի երազըս`ձե՜զ, սիրելինե՛ր,
Ու ձեր մղձավանջն` ի՛նձ, ձեր սիրելո՜ւն…
| |
| |
