|
Բանաստեղծություններ
|
|
| grig | Дата: Չորեքշաբթի, 02.11.2011, 10:59 | Сообщение # 1 |
| Դու մեր մեծ երթի գավազանակիր
Եվ մեր պատմության մեծագու՜յն դիվան,
Մեր ազնըվության գովասանագիր,
Մեր մտքի պահեստ, հոգու օթևան:
Անցյալին պարզված դու մեր լսափող,
Եվ մեր խոսափող՝ գալիքին ուղղված:
Դու մեր սրբություն՝ կնքված Մեսրոպով,
Նարեկացիով օծված ու յուղված:
Դաժան դարերի ամե՛ն մի ժամին
Շա՜տ բան է խլել մեզնից թշնամին:
Բարդելով վերքին վերք ու անարգանք,
Հեծության վրա մի նոր հեծություն՝
Խլել է մեզնից հանգիստ ու հարգանք,
Խլել է մեզնից փառք ու մեծություն,
Խլել է կյանքը մեր և... կյա՜նքից էլ թանկ՝
Մեր հո՛ղը, հո՛ղը,
Մեր սուրբ հայրենի՜ն:
Շա՜տ բանից է զրկել մեզ վայրենին:
Մեր կերած հացին քսել է նա ժա՛նգ,
Բայց և... դարավոր բնիկ վայրերի
Կորըստի լեղի կարո՜տն է քսել,
Մեր խումին խառնել մեր սուրբ մայրերի
Արցու՛նքը, սակայն... և արյու՛նը սև,
Բայց մենք չենք զրկվել... մեր բերնի համից,
- Քաղցրացել ենք մենք... մեր քաղցր բառով,
Մեր հայրենահամ անուշ բարբառով:
Շա՜տ բանից է զրկել մեզ թշնամին:
Իր ձեռքով նա մեր ձեռքերն է հատել,
Հատել է ականջ ու ոտնաթաթեր,
Աչքեր է հանել դաշյունով իր սուր,
Կտրել է նաև արմատից լեզուն,
Եվ սակայն... իզու՜ր.
Չի՛ հատվել լեզուն,
Մնացել է նա՝ հատվե՜լով անգամ...
Քե՛զ՝ մեր հայկական և արամական,
Չկարողացան քեզ խլել մեզնից,
Ո՛չ խարդավանքով արամեական,
Ո՛չ բյուզանդական սիրով անազնիվ,
Ո՛չ Ահրիմանի ահեղ նետերով,
Ո՛չ Քրիստոսի մարդ-չմարդությամբ,
Ո՛չ Մուհամեդի ճմլիչ ոտերով,
Ո՜չ ճշմարտությամբ,
Ո՜չ էլ ստերով:
Չկարողացա՛ն քեզ մեզնից խլել:
Եվ պարզ է հիմա, հստակ ու որոշ,
Որ չե՜ն էլ կարող քեզ մեզնից խլել,
Ինչպես չեն կարող խլել մի դրոշ,
Որ հազարամյա դաժան մարտերում
Փողփողացել է միշտ էլ... սրտերու՜մ:
Ո՛չ, քեզ ո՛չ մեկը կուլ տալ չի՜ կարող,
Ագահ կոկորդում դու խոր ես խրվում:
Ո՛չ, քեզ ո՛չ մեկը փուլ տալ չի՜ կարող,
Ինչպես երկինքը երբեք չի փլվում:
Չե՜ս խլվի երբեք,
Չե՜ս փլվի երբեք,
Ինչպես արյունից գու՛յնը չի խլվում...
Եվ ի՞նչ խաչագող դեռ պիտի հասնի,
Որ քեզ կամենա գողանալ մեզնից
(Մի՛ ասա <<մեզնից>>, <<աշխարհի՛ց>> ասա).
Չէ՞ որ դու հիմա ոչ միայն լեզու,
Այլև մասու՜նք ես,
Մասու՜նք ես մի սուրբ,
Անկողոպտելի մասու՜նք սրբազան՝
Դարերի խորքից դարերին հասած:
Մասու՞նք: Ինչպե՞ս թե: Մասունքըս ո՜րն է:
Մասունքի տեղը տուփն է կամ հորն է:
Իսկ դու՝ դարավոր, բայց և առույգ ես,
Գիսավոր ծուխ ես, բայց և խարույկ ես,
Ինչքան պարզ՝ նույնքան ասպետական ես,
Շատերի մեջ ես, բայց պետական ես,
Եվ դրանով իսկ դու պետքական ես
Այն պետությանը, որ վաղը պիտի
Լուսնից ու Մարսից ինքն իրեն դիտի...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 10:38 | Сообщение # 61 |
| ՎԱՌԱՐԱՆԻ ԱՌԱՋ
Իսկ քարածու՜խը...
Երբ նա վառվում է
Ձմեռվա ցրտին,
Հին վառարանում,
Եվ ձյունն է դրսում կրկնում ինքն իրեն, -
Լինում է այնպես,
Որ՝ մեկ էլ տեսար՝
Սոսափն եմ լսում ա՛յն անտառների,
Որոնք բյուրհազար տարիներ հետո
Այս քարածուխին պիտի վերածվեն.
Եվ գազանների ոռնոցն եմ լսում
Այդ անտառների անեզրության մեջ.
Եվ ձայնը նաև
Իմ նախա-նախա-նախապապերի,
Որ որս են անում այդ անտառներում,
Որ մերկանդամ են
Եվ ունեն դեռ պոչ,
Բայց անկարող են այլևըս ապրել
Լռին խավարում կույր անձավների,
Ինչքան էլ դրանք թվան ապահով:
ՈՒ հասկանում եմ,
Որ սերվել եմ ես
Դե՛ռ այն ժամանակ, հե՛նց այն ժամանակ...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 10:40 | Сообщение # 62 |
| ՏԽՐՈՒՄ ԵՄ
Հոգուս վրա տխրություն Է հաճախ թառում,
Երբ թաց աշնան չոր խաշամն Է ծածկում առուն,
Չոր խոտի հետ երբ այրվում Է թուփը կանաչ,
Երբ մենք՝ հիմար տղամարդիկ, չենք նկատում ազնիվ
կանանց,
Ու երբ գուսան - չալ կաքավն Է ընկնում վանդակ,
Իսկ երդ ատող,
Նվսսգ հատող
Մարդը դառնում... մեկենասի ձուլված բանդակ...
Ես, սրտիս տեղ, իմ կրծքի տակ
Տխուրաչյա մի կաքավ եմ հաճախ զգում...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 10:41 | Сообщение # 63 |
| ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՄ
Հաճախ սիրում եմ,
Երբ մարդկայնորեն սիրտս գերում են։
Հաճախ լռում եմ,
Երբ ճիշտ ասածս դիտմամբ ծռում են:
Նաև խղճում եմ,
Եթե զղջաում են։
Հիասթափվում եմ,
Եթե խաբվում եմ։
Նաև ատում եմ,
Եթե ստում են։
Բայց ամենի՛ց խոր
Ես հավատո~ւմ եմ:
Ո՛չ միայն գիտեմ.
Ես հավատո~ւմ եմ
Երկնի բացխուփիկ քողարկությանը,
Օվկիանոսների հավերժ կրկնվող խաղարկությանը,
Հավք ու թռչունի անբեկանելի ձվարկությանը։
Ո՛չ միայն գիտեմ.
Ես հավատո՛ւմ եմ,
Որ անհնար Է արևը բանտել,
Երկնակամարի զարդերը քանդել,
Խմորի նման հունցել ու գնդել
Կապույտը ծովի,
Ատելի լուսնին բռնել վռնդել
Երկնքից ծավի...
Ինչո՞ւ թաքցնեմ.
Ես ճանաչում եմ ու գիտեմ մարդուն:
Ի~ նչ ասես չկա նրա փակ սրտում։
Գիտի կործանե՛լ,
Բայց և... գո~րծ անել,
Մատնություն գրած նո՛ւյն իր ձեոքերով՝
Աշխարհը լցնել շռայլ բերքերով:
Նույն այդ ձեռքերով`
Ե՛վ ճրագ մարել,
Եվ խարույկ վառել:
Նու՛յն այդ ձեռքերով`
Ե՛վ դանակ խրել,
Ե՛վ վեպեր գրել։
Նա գիտի զարկե՛լ
Ու զրկե~լ գիտի,
Բայց գիտի գրկե՛լ
Ու փրկե~լ գիտի։
Նա գիտի կեղծե՛լ
Ու սրբապղծե՛լ,
Առավել ևս՝
Գիտի ստեղծե~լ։
Ես նրան հաճախ դատափետում եմ,
Երբեմն նրան նույնիսկ ատում եմ,
Բայց, ամենից շատ, խոր հավատո~ւմ եմ։
Ես հավատում եմ նրա բնության ո՛չ թերությանը`
Ստորությա՛նը
Ու չարությա՛նը,
Այլ խորությա~նը
Ու բարությա~նը.
Ոչ ծերությանը,
Այլ նորությա՛նը՝
Զավակի տեսքով անվերջ կրկնվող այդ հարությանը,-
Ես հավատում եմ կենդանի մարդուն,
Առավել` նրա ծնվելիք որդուն ։
Ես ավատում եմ նրա անուրջին.
Նա որտեղ որ է Մարս Էլ կթռչի,–
Նոր Է սկսում տիեզերական ճամփորդությունը։
Եվ Վեներայի լանջին կկառչի,—
Ես գիտեմ նրա տղամարդկային շանորդությունը...
Ես հավատում եմ նրա ծով խելքին
Եվ նույնիսկ՝ նրա հոտառությանը,
Ամե~ն ինչ տեսնող աչքերի ցոլքին
Եվ նույնիսկ՝ նրանց մթարությանը։
Ես հավատում եմ նրա մատների
Հար անհատնելի
ճարտարությանը,
Նրա ոտների
արդարությանը.
Մինչն իսկ եթե ճամփից էլ հանեն՝
Էլի~ ճար կանեն,
Տե՛ղ կհասցնեն...
Ես հավատում եմ հավատի~ն մարդու`
Իմ ա՛յս հավատին...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 10:41 | Сообщение # 64 |
| ՀՈԻՍԱՀԱՏՈԻԹՅԱՆ ՊԱՀԵՐ
Հուսահատության պահե՞ր։
Ինչպե~ս չէ.
Լինում են, լինո~ւմ,
Նույնիսկ ավելի՛, քան հարկավոր է:
Հուսահատվում եմ ինքս ինձանից.
- Երբ շատ լավ գիտեմ,
Որ պետք է ասել «այո»,
Մինչդեռ ես «ոչ» եմ բղավում...
- Երբ ես՝ խելահաս ու հասուն արդեն,
Երեխայի պես այն եմ դուրս տալիս,
Ինչ տան գաղտնիք է.
Փո՞քր տան թե մեծ,–
Մի՞թե նույնը չէ...
-Երբ իմ սիրածից չհիասթափված,
Ավելին՝ նրան դարձյալ սիրելով՝
Հափշտակվում եմ նորահայտ մեկով...
-Երբ ես հենց այսպե՛ս անկեղծանում եմ՝
Ի՛նքս էլ, ա~խ, ի՛նքս էլ լավ հասկանալով,
Որ արդեն այսչափ անկեղծանալուց
Մինչև երջանիկ հիմարությունը
Կես քայլ է միայն...
-Հուսահատվում եմ նաև ա՛յն բանից,
Թե որքա՞ն պիտի դեռ հուսահատվեմ
Ինքս ինձանից...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 10:42 | Сообщение # 65 |
| ՋՐԵՐԻ ԼԵԶՈԻՆ
Ջրերի լեզուն ասես ինձ համար
Կիսով սովորած օտար լեզու է.
Ի~նչ Էլ որ ասեն՝
Հասկանում եմ լավ,
Բայց պատասխանե~լ
Չե՛մ կարողանում...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 10:42 | Сообщение # 66 |
| ԱՎԱԶԸ՝ ՀՈՎԱԶ
Ես նա եմ նաև,
Ով հասկանում է,
Թե ինչու Է միշտ ավազը լռում։
Նա հիշում Է այն ջրհեղեղները
Նախապատմական,
Որոնց լուռ վկան նույն ինքն` Է որ կա։
Իսկ երբ չար քամին
Խաղում է նրա խեղճ ջղերի հետ՝
Հիշեցնելով
Նրա փառավոր անցյալը կորած
Ու նրա ներկան աննախանձելի,
Ավազը հանկարծ հովազ Է դառնում
Ճանկռտում քամու
Ու նաև մարդկանց
Լպիրշ աչքերը:
Ու նաև մարդկա ~նց,
Որ մոռանում են իրենց անցյալը։[size=11]
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 10:43 | Сообщение # 67 |
| ԻՄ ԱՆԵԼԻՔԸ
Ես նա եմ նաև,
Որ տարբերում է պաչը համբույրից,
Ինչպես սիրողին՝ սիրահարվածից,
Եվ մահացումը՝ մեռնելուց:
Իրոք.
Ի~նչ է իմ գործը,
Եթե ոչ ջոկել
Ո՛չ թե կեղծիքը ճշմարտությունից,
Այլն տարբերել սուտը կեղծիքից,
Ճիշտը` ճշմարտից և ճշգրիտից,
Գութը` խղճալուց...
Իսկ երբ ես շատ եմ ինքս ինձ նման,
Այսինքն՝ բարձր ինքս ինձանից,
Ես տարբերում եմ մուժը մշուշից.
Ու մառախուղից մեգն եմ տարբերում:
Տարբերում նաև
Բախտավորություն ու երջանկություն,
Ոճիր ու հանցանք։
Ու երբ ես շատ եմ ինքս ինձ նման,
Այսինքն՝ բարձր ինքս ինձանից,
Զարմանալի~ բան -
Ես` Տարբերողս,
Բնա~վ ամենքից ինձ չեմ տարբերում...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 10:43 | Сообщение # 68 |
| ԱՐԹՆԱՑՆՈՂ ԺԱՄԱՑՈՒՅՑ
Եվ, վերջ ի վերջո, ես ի՞նչ եմ, գիտե՞ք:
Ես արթնացնող մի ժամացույց եմ `
Ըստ ձե՛ր ցանկության
Ձե՛ր ձեռքով լարված:
Ու երբ պետք է ձեզ`
Սրտաճաք ճիչով
Արթնացնում եմ ձեզ,
Որ քնով չընկնեք:
Եվ հաճախ,
Իբրև շնորհակալիք,
Գլխիս եք բամփում,
Որ ձայնս կտրեմ...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 10:44 | Сообщение # 69 |
| ԹԱԽԾԻ ԵՐԿԱՐՈԻԹՅՈԻՆԸ
Քայլում եմ այնպե՛ս,
Ոտներս կարծես լինեն ուրիշինը,
Այնպե՛ս կանգ առնում,
Ուրիշն է կարծես կանգ առնում այստե՛ղ`
Այս քաղաքային լճակի առաջ,
Ու նայում այնպե՛ս,
Կարծես ուրիշի աչք եմ փորձարկում։
Եվ այս վիճակը տևում է այնքան,
Մինչև որ հանկարծ
Մի ժանիքավոր-գիշատիչ քամի
Վրա է ընկնում
Ու քաղաքային այս խեղճ լճակն է հոշոտում քինով։
Եվ ջուրը կարծես չի՛ լալիս անգամ.
Ջուրը տենդո~ւմ է...
...Միի ժանիքավոր թախիծ Էլ հիմա
Մխվել Է իմ մեջ, ինչպես անձավում,
Եվ հոշոտում Է իմ էությունը։
Ա~խ, փախստական իմ Էությունը պետք Է ե՛տ բերել,
Մի կերպ ե՛տ բերել, թեկուզ խաբելո~վ,
Թե չէ դատարկված իմ քարանձավում
Ամայությունն է զկրտում անվերջ,
Թե չէ արթնացած իմ չղջիկներն են աչքերիս զարկվում,
Իրենց լպրծուն թևերով կախվում իմ թարթափներից,
Իբրև գորշ կաթիլ հոգու արցունքի`
Ա՛յն համաչափված կաթոցքի ձևով,
Որ ընդամենը լոկ քա՛ր չի ծակում,
Այլ համր և խուլ վայրկյաններին էլ պարգևում է ձա~յն
Եվ դրանով իսկ կետադրում Է անտրոհ օրը.
- Կե՛տ-գի՛ծ-կե՛տ... Գի՛ծ-կե՛տ...
Ու եթե կետն ու գիծը միացնենք,
Դու ի՞նչ ես կարծում,
Մի՞թե սլաքներն իմ ժամացույցի ետ-ետ չեն գնա,
Որպեսզի... կրկի՛ն եղածը լինի
Ու ներկայանա անցյա՛լը դարձյալ։
Մի՛թե այս «միթե» -ն
Չի ծլարձակվում ո՛չ մի բարությամբ։
ՉԷ՛,
Երազախաբ լինելուց երբեք զավակ չի~ ծնվում...
-Կե՛տ-գի՛ծ-կե՛տ... Գի՛ծ-կե՛տ,—
Օտար մի ձեռք է կարծես միացնում կետն ու գիծը իրար
Եվ դրանով իսկ չափում է մի կերպ
Զսպանակաձն թախծի... մոտավո~ր երկարությունը...
Ու ես զգում եմ ճառքագայթների ճնշումն ինձ վրա
Եվ ծանրությունը՝ բիբերիս խորքում։
Ու ետ դառնալով քայլում եմ այնպե՛ս,
Ոտներս կարծես լինեն ուրիշին,
Նայում եմ այնպե՛ս,
Կարծես ուրիշի աչք եմ փորձարկում.
Ու եթե թախծում՝
Ուրիշի~ սրտով...
Նույն ժանիքավոր-գիշատիչ քամին՝
Հոշոտված լճի դիակը լքած,
Իր մագիլներն է խրում գչխիս մեջ,
Նաև թիկունքիս,
Եվ չի՛ հասկանում,
Որ իմ գլուխը իմս չէ բնավ,
Եվ ուրիշինն է թիկունքս նաև...
Մանուկներն այստեղ խաղում են գնդակ,
Մանուկներն այնտեղ գնում են դպրոց,
Մանուկներն անվերջ երթն են խանգարում
Նախրի պես անցնող մեքենաների
Եվ մի մոլորվա՜ծ-շվարա~ծ քեռու,
Որ քայլ Է փոխում ուրիշի՛ ոտքով,
Եթե նայում Է՝ ուրիշի՛ աչքով,
Եվ մտածելով գլխո՛վ ուրիշի՝
Առայժմ այն Է հասկացել միայն,
Որ երազախաբ լինելուց երբեք զավակ չի~ ծնվում...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 11:13 | Сообщение # 70 |
| Ինձնից հեռու էր նա՜:
Ինձնից հեռու էր նա՛,
Ում ես հազա՜ր անգամ անվանել եմ կյանքում. «իմ մոտիկըս»:
Նա՛,
Ով բոլորովին անծանոթ էր նաև,
Կարծես կարոտ էր սոսկ,
Լոկ ցնորք էր:
Եվ ամե՜ն ինչ կարծես հետըս բողոքում էր...
Կարծես լեռներն անգամ շուռ-մուռ էին գալիս՝ իրենց ստվերներով,
Ինչպես ամեն գիշեր կողքից-կողք է շրջվում մեզնից ամեն մեկը,
Երբ քունն անհանգիստ է ու երազն է խառնակ:
(Թվում է, թե հիմա է՛լ չպիտի լինի ո՜չ մի ստվեր).
Պիտի լինի լոկ շո՛ղ,
Եվ շառավի՛ղ լինի,
Շառա՛յլ լինի,
Լինի երազներով խորանարդված խոր քուն,
Որովհետև...
Հիմա ես ասում եմ սիրով.
-Բարո՛վ տեսանք իրար,
Հազա՜ր բարով:
Բողոքում էր նաև,
Բողոքում էր նույնպես,
Բողոքում էր նույնիսկ... հորիզոնը՝
Իր մենությա՛ն համար,
Մենակությա՛ն համար,
Միայնությա՜ն.
Այնտեղ ժամադրվում ու հանդիպում էին երկիրն ու երկինքը,
Միա՛յն ու լոկ նրանք, ուրիշ ո՛չ մի հոգի:
(Է՛լ մենակ չեն նրանք.
Հանդիպել ենք և մե՛նք՝
Մեր հանդիպմամբ կծկած մեզ բաժանող անծիր հորիզոնը):
-Բարով տեսանք իրար,
Հազա՜ր բարով:
Մթնած երկնքի մեջ, իրիկնացող օդում,
Ինչ-որ անտես ձեռքով ինչ-որ անտես բան են զոդում:
Ջրգողությամբ հիվանդ սև ամպերը
Ապաքինվում կրկին ու լալիս են ուրախ,
Եվ անձրևը հիմա թթխմորվում,
Ուռչում-ուռճանում է պղպըջոցով:
(Թող խմորվի նաև երջանկությունը մեր
Ու դառնա հաց օրվա, ձրի նպա՜ստ՝
Իրար փնտրողների,
Բայց չգտնողների,
Միջահատված-զատված խեղճ սիրազույգերի
Ու սիրազուրկերի ափի վրա):
-Բարո՛վ տեսանք իրար,
Հազա՜ր բարով:
Երեքշաբթին, վախո՛վ, վիզն է քորում՝
Կամենալով խոսել օրենք-իրավունքից:
Բայց կիրակին, հեռվի՛ց, բիբում նրան,
Բայց կիրակին նրան սաստում է խեթ.
(Թող մե՛կ շաբաթվա մեջ զո՛ւյգ կիրակի լինի)...
-Բարո՛վ տեսանք իրար,
Հազա՜ր բարով:
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 11:13 | Сообщение # 71 |
| Արտառո՞ց եմ ես,
Անհասկանալի՞:
Ոչի՜նչ,
Քեզ կօգնեն,
…Եվ կհասկանաս:
Հավատա՛, կօգնե՜ն:
Չ՞է որ ամեն ծառ
Իմ արմատաշատ բացատրումն էԵվ իմ ճյուղառատ լուսաբանումը:
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 11:14 | Сообщение # 72 |
| Գժվել է գարունը:
Եվ օդը գինով է:
Եվ լույսի՛ց, լոկ լույսի՜ց կարող է մայրանալ,
Կարող է մայրանալ... մինչևիսկ չբե՜րը:
Մինչդեռ ես կրում եմ ուժից վեր այս բեռը՝
Իմ գլխի՛ և սրտի՜ այս բեռը,
Որի տակ
Իննաձև մարմինըս քարշում եմ ութաձև:
Քարշում եմ:
Չե՛մ խորհում:
Եվ դա իմ խորհելն է:
Չե՛մ լսում:
Չե՛մ ուզում ընդունել ո՜չ մի ձայն:
Բայց անվերջ լսվում է, թե՛ իմ մեջ, թե՛ իմ շուրջ.
«Ինչ-որ տեղ ինչ-որ բան սխալ է»:
...Ինչ-որ բան սխալ է հենց Երկրի առանցքում,
Որ ուղի՛ղ չի անցնում, այլ ինչ-որ թեքությա՜մբ:
Ինչ-որ բան սխալ է մինչևիսկ լույսի՛ մեջ,
Որ պիտի՛ ունենար ծանրություն ու կշիռ:
Թե կրոնն է սխալ՝ այդ վաղո՜ւց հայտնի է,
Բայց մի տեղ սխալ չէ՞ և հավա՛տ կոչվածը:
Ինչ-որ բան սխալ է ճշմարտի մեջ անգամ,
Եվ ստույգ կոչվածն է ստուգվել աղերսում:
Ինչ-որ բան սխալ է և արյա՛ն,արյա՜ն մեջ.
Չհեղվե՛ր, հեղվելիս ինչո՞ւ է մակարդվում:
Թե ձեռքն է գավաթին երկարվում հուսահատ`
Սխալ է և գինի՜ն.
Չի ՛ խցվում կոկորդում:
Սխալ են ջրե՛րն էլ,
Հոսում են վերից վա՛ր,
Վերից վա՜ր,
Վերից վա՜ր`
Անընդհատ անկում է:
Կոշկատակն է սխալ.
Հողից է մեզ կտրում:
Սխալ է և հողը.
Առնըվում-ծախվում է:
Սխալ է կրակն էլ.
Ինչի՞ս է մխալը:
Լռությունն է սխալ.
Մեր թևերն է փետրում:
Իսկ անկե՜ղծ խոսելը... սխալ ու սխա՜լ է:
Իսկ ի՞նչն է տարբերում և ի՞նչն է անջատում
Փակուղի ասվածից հորիզոն կոչվածը,
Եթե սա` ոտքերըդ, նա աչքերդ է հատում:
Սխալ է ջարդելը,
Բայց չէ՞ որ դրանից
Երկրաչափն է կարծեմ օգտըվում արանքում.
Ձևերն են բազմանում այդ ջարդում-փշրումից:
Սխալ կա թերևըս և նրա՛նց արարքում,
Որ անկեղծ ձգտում են շտկելու սխալը
Եվ ամեն մի սխալ շտկելիս, ակամա,
Գործում են նո՛ր սխալ,
Սխալ է ձգտո՜ւմը:
Ինչ-որ բան, ու լո՜ւրջ բան, անկասկա՛ծ, սխալ է
Եվ մարդուս մարմնի մեջ,
Մի գլխով ի՞նչ անել,
Երբ այսքա՜ն դժվար է անսխալ ապրելը...
Հետո ի՞նչ դուրս եկավ,
Սխալ է ատե՛լը
Սխալ է սիրե՛լը,
Այրվե՛լը,
Մխա՛լը:
Սխալ է , անկասկա՛ծ, և այսպես դատելը
Ուստի և այս երգը... սխալի՜ց սխալ է...
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 11:15 | Сообщение # 73 |
| ՑԱՎՆ Է ՀԱՃԱԽ ԱՌԱՋ ՄՂՈՒՄ
Անհարմար է բոբիկ քայլել,
Այս կոշիկն էլ շատ է նեղում:
Ինչպե՞ս քայլել առանց ուղու,
Այս ճամփան էլ շատ է շեղում:
Դոփել տեղո՞ւմ: Բայց դրանից
Ո՛չ կոշիկըդ կլայնանա,
Ո՛չ էլ ցավը կմեղմանա...
Ցա՜վն է հաճախ առաջ մղում:
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 11:16 | Сообщение # 74 |
| ԱՄԵՆԱՎԱՅՐԻ ՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ
-Եվ ա՛յն հասկացա -
-Խինդով ու ցավով -
Որ անհնար է բուրմունքն սպանել,
Հա՛, անհնար է բուրմունքն սպանել՝
Առանց դիմելու նրա ազգական
Գարշահոտության չար օգնությանը:
-Ամենավայրի՛ սպանությունը,
Որ չեն հորինել սուլթաններն անգամ:
| |
| |
| grig | Дата: Երկուշաբթի, 14.11.2011, 11:16 | Сообщение # 75 |
| ՔՄԾԻԾԱՂ
Ամենից դժվար բանը սիրելն է:
Իսկ ոտներիցըս բարի բա՞ն - չկա՜:
Իրենց շարժումով, որ քայլ է կոչվում,
Նրանք ուզում են հենց ա՛յն կրճատել,
Ինչի անունը տարածություն է,
Հեռավորությո՜ւն,
Որ և մեր միջև
Ձգվել է իբրև մի մե՜ծ քմծիծաղ:
Խավարի համար պատասխանատուն
Իմ մտքերը չեն,
Այլ իմ աչքերը, Որ քեզ են ուզում կենդանացընել:
Եվ բույնն աստղերի ոչ թե երկինքն է,
Այլ խոտն ու թուփը,
Եվ իմ քայլերով
Խրտնեցնում եմ ես նիրհած աստղերին.
-Իմ չարությունը արդարացի է:
Կա գիշերային ինչ-որ մի թռչուն,
Որ քրքիջով է միշտ արդարացնում
Իր գոյությունը և մթան կյանքը:
Ես, ի՜նչ է, չկամ թռչունի չա՞փ էլ:
Ու տուն եմ գալիս՝
Իմ բույնն եմ դառնում,
Որ արդարացնեմ իմ գոյությունը:
Խրտնած աստղերը նորից թառում են խոտին ու թփին,
Քաղաքավարի «շնորհակա՜լ եմ» ասում ոտքերիս,
Բարի՛ ոտքերիս,
Որ ուզում էին սրտանց կրճատել
Ա՛յն,
Ինչ կոչվում է հեռավորություն,
Եվ ինչ մեր միջև ձգվում է իբրև մի մե՜ծ քմծիծաղ:
Բայց թռչունի չափ ես չկա՛մ իրոք.
Ես թևե՛ր չունեմ,
Եվ անկարող եմ նաև քրքըջալ
(Քրքիջի համար ո՜ւժ է հարկավոր):
Եվ իմ քրքիջը հազիվ դառնում է… նո՛ւյնպես քմծիծաղ.
| |
| |
