|
Բանաստեղծություններ
|
|
| grig | Дата: Չորեքշաբթի, 02.11.2011, 10:59 | Сообщение # 1 |
| Դու մեր մեծ երթի գավազանակիր
Եվ մեր պատմության մեծագու՜յն դիվան,
Մեր ազնըվության գովասանագիր,
Մեր մտքի պահեստ, հոգու օթևան:
Անցյալին պարզված դու մեր լսափող,
Եվ մեր խոսափող՝ գալիքին ուղղված:
Դու մեր սրբություն՝ կնքված Մեսրոպով,
Նարեկացիով օծված ու յուղված:
Դաժան դարերի ամե՛ն մի ժամին
Շա՜տ բան է խլել մեզնից թշնամին:
Բարդելով վերքին վերք ու անարգանք,
Հեծության վրա մի նոր հեծություն՝
Խլել է մեզնից հանգիստ ու հարգանք,
Խլել է մեզնից փառք ու մեծություն,
Խլել է կյանքը մեր և... կյա՜նքից էլ թանկ՝
Մեր հո՛ղը, հո՛ղը,
Մեր սուրբ հայրենի՜ն:
Շա՜տ բանից է զրկել մեզ վայրենին:
Մեր կերած հացին քսել է նա ժա՛նգ,
Բայց և... դարավոր բնիկ վայրերի
Կորըստի լեղի կարո՜տն է քսել,
Մեր խումին խառնել մեր սուրբ մայրերի
Արցու՛նքը, սակայն... և արյու՛նը սև,
Բայց մենք չենք զրկվել... մեր բերնի համից,
- Քաղցրացել ենք մենք... մեր քաղցր բառով,
Մեր հայրենահամ անուշ բարբառով:
Շա՜տ բանից է զրկել մեզ թշնամին:
Իր ձեռքով նա մեր ձեռքերն է հատել,
Հատել է ականջ ու ոտնաթաթեր,
Աչքեր է հանել դաշյունով իր սուր,
Կտրել է նաև արմատից լեզուն,
Եվ սակայն... իզու՜ր.
Չի՛ հատվել լեզուն,
Մնացել է նա՝ հատվե՜լով անգամ...
Քե՛զ՝ մեր հայկական և արամական,
Չկարողացան քեզ խլել մեզնից,
Ո՛չ խարդավանքով արամեական,
Ո՛չ բյուզանդական սիրով անազնիվ,
Ո՛չ Ահրիմանի ահեղ նետերով,
Ո՛չ Քրիստոսի մարդ-չմարդությամբ,
Ո՛չ Մուհամեդի ճմլիչ ոտերով,
Ո՜չ ճշմարտությամբ,
Ո՜չ էլ ստերով:
Չկարողացա՛ն քեզ մեզնից խլել:
Եվ պարզ է հիմա, հստակ ու որոշ,
Որ չե՜ն էլ կարող քեզ մեզնից խլել,
Ինչպես չեն կարող խլել մի դրոշ,
Որ հազարամյա դաժան մարտերում
Փողփողացել է միշտ էլ... սրտերու՜մ:
Ո՛չ, քեզ ո՛չ մեկը կուլ տալ չի՜ կարող,
Ագահ կոկորդում դու խոր ես խրվում:
Ո՛չ, քեզ ո՛չ մեկը փուլ տալ չի՜ կարող,
Ինչպես երկինքը երբեք չի փլվում:
Չե՜ս խլվի երբեք,
Չե՜ս փլվի երբեք,
Ինչպես արյունից գու՛յնը չի խլվում...
Եվ ի՞նչ խաչագող դեռ պիտի հասնի,
Որ քեզ կամենա գողանալ մեզնից
(Մի՛ ասա <<մեզնից>>, <<աշխարհի՛ց>> ասա).
Չէ՞ որ դու հիմա ոչ միայն լեզու,
Այլև մասու՜նք ես,
Մասու՜նք ես մի սուրբ,
Անկողոպտելի մասու՜նք սրբազան՝
Դարերի խորքից դարերին հասած:
Մասու՞նք: Ինչպե՞ս թե: Մասունքըս ո՜րն է:
Մասունքի տեղը տուփն է կամ հորն է:
Իսկ դու՝ դարավոր, բայց և առույգ ես,
Գիսավոր ծուխ ես, բայց և խարույկ ես,
Ինչքան պարզ՝ նույնքան ասպետական ես,
Շատերի մեջ ես, բայց պետական ես,
Եվ դրանով իսկ դու պետքական ես
Այն պետությանը, որ վաղը պիտի
Լուսնից ու Մարսից ինքն իրեն դիտի...
| |
| |
| grig | Дата: Երեքշաբթի, 06.12.2011, 20:25 | Сообщение # 151 |
| ԱՆՀԱՍՑԵ ԲԱՑԻԿ
Թաց փայտի պես՝
Ո՛չ վառվում են,
Ո՛չ էլ հանգչում,
Այլ լոկ մխո՜ւմ:
Ճահճուտի պես՝
Միանգամից չեն չորանում,
Չեն էլ բխում:
Բաց դռներ են անվերջ բախում,
Թխված կուտը նորից թխում:
Շաքարի տեղ շիբ են ծախում,
Ի՜նչ է՝ շիբն էլ սպիտակ է:
Կարծում են, թե կարևորը
Ապրա՜նքը չէ,
Այլ... պիտա՛կը...
| |
| |
| grig | Дата: Երեքշաբթի, 06.12.2011, 20:25 | Сообщение # 152 |
| ԿԱՍ ՈՒ ՉԿԱՍ - ԱՍՏԾՈՒ ՊԵՍ
Երբ քեզ մենակ ես զգում,
Դու զգում ես քեզ աստված՝
Ո՛չ մի բանով չհաստված,
Եվ ոչնչո՛վ չսաստված:
Բայց երբ մենակ ես զգում,
Մենա՜կ-մենա՜կ ես զգում՝
Արարչական արյունըդ
Սառչում է քո տաք բազկում.
Քեզ զգում ես խեղճ ու թույլ,
Քեզ զգում ես անկարող,
Քո մեծ բախտով՝ հար դժբախտ,
Եվ անտաղանդ քանքարով...
Դու քեզ մենա՜կ ես զգում,
Եվ ի՞նչ ես դու վերջապես.
Աստծու նման դու և կա՛ս,
Եվ դու չկա՜ս՝ աստծու պես...
| |
| |
| grig | Дата: Երեքշաբթի, 06.12.2011, 20:25 | Сообщение # 153 |
| Ա՜Խ, ՀԱՎԱՏԱՅԻՐ ԳՈՆԵ ԱՍՏԾՈՒՆ
Մեկ «հա» - ես ասում, մեկ ասում ես «չէ» -
Ու չեմ հասկանում՝ ո՞ր խոսքիդ կառչեմ,
Ու չեմ հասկանում՝ գլուխըս առած
Ո՞ր սև-անտակը գնամ ու կորչեմ:
Ա՜խ, հավատայի՛ր գոնե աստըծուն,
Որ վրադ ազդեր առածը ծանոթ.
-Աստված «հա»-ն օրհնել,
Օրհնել է և «չէ»-ն,
Բայց անիծել է մեկտեղ «հա ու չէ»-ն...
| |
| |
| grig | Дата: Երեքշաբթի, 06.12.2011, 20:26 | Сообщение # 154 |
| ԿՈՄԻՏԱՍԻ ԴԻՄԱՆԿԱՐԻ ԱՌՋԵՎ
____Քո աչքե՜րը…
____Այս աչքերը՝
Վանա ծովի մութ հատակ,
Նարեկացու հոգու պես խոր ու անտակ:
____Այս աչքերը՝
Բուրգի ակնատ ու դղյակի լուսամուտ,
Սեվանի պես երերածուփ,
Արաքսի պես հոսանուտ:
____Այս աչքերը՝
Դեռ կենդանի նահատակ,
____Այս աչքերը՝
Մարմին առած պաղատանք:
____Այս աչքերը՝
Պոռթկուն երա՜զ, դժվար կարո՜տ,
____Ծանըր ե՜լք,
____Մորմոքուն վե՜րք,
____Ծովացած խե՜լք,
____Ծորուն ե՜րգ...
____Ու բերա՜նը...
Անբառ-անխոս այս բերանին նայելիս
Մեր տաճարներն ես վերհիշում,
Անին՝ թափուր գահերից,
Եվ ծյուրումն է կարծես հոսում
Կերոնների, ջահերի,
Ու սարսափն է կարծես խոսում
Կորուստների, ահերի:
Մեր կարոտի՛, մորմոքների՛, մահերի՛,
Ուրախության, սիրո, հույսի՝
Ամե՜ն տեսակ պահերի
Վառված խոսքն է այս բերանին միշտ թառել:
Այս բերանն է վաղակատա՛ր,
____անկատա՛ր
________և ապառնի՛՝
Ամե՜ն տեսակ բայերի
Խոնարհումը հույս-հավատով կատարել...
____Իսկ ճակա՜տը...
____Քո ճակատը
Մագաղաթի հին պատառիկ է ասես,
Մարմարոնյա մի ափ բեկոր-հուշարձան,
Կնճիռներըդ՝ հնադարյան հին խաղեր՝
Քեզնից առաջ - քեզնից հետո անվերծան:
____Քո ճակա՜տը...
Սրբի ճակատ և հերոսի ասպարեզ,
Հարսանքատան ուրախ տանիք,
Ուր հնչում են նազպարեր:
____Քո ճակա՜տը՝
Քրտնող մշակ ու գիտունի զինարան,
Մասունքների խորունկ խորան
Եվ ճգնողի մենարան:
____Քո ճակա՜տը՝
Համբուրելի սուրբ խաչքար,
____Թոնրի տաք խուփ
Եվ գեղջուկի թեղած կալ...
____Եվ ակա՜նջը...
____Քո ակա՜նջը՝
Մեղեդու դեմ՝ դըռնբաց,
Աղմուկի դեմ՝ միշտ կայուն.
Մեր նունուֆար ծաղկի պես
Բացվող-փակվող՝ զգայուն...
____Քո ակա՜նջը՝
Կախարդական ձայնամաղ,
Եվ դրանով դու մեր հոգին,
Մեր դարերը մաղեցիր,
Թեփ-ժխորը անջատելով թողեցիր,
____Իսկ մեղեդին՝
Նմո՜ւշ-նմո՜ւշ, մատնընտի՜ր,
Քո տաք հույզով ցողեցիր,
Անտակ հույսով հողեցիր,
Որ մենք քաղենք մեկին տաս:
Քո ակա՜նջը, Կոմիտա՛ս,
____Քո ակա՛նջը՝
Պատարագվող եկեղեցի՜ սրբազան.
____Քո ակա՛նջը՝
Շքեղ խեցի՜ ձայնալուր...
Ինչ վսեմ էր ու գեղեցիկ հայաբար,
Թե չարքերը խոր թաղեցին մինչևիսկ,
Աստծու նման դու պեղեցիր մեր հոգում,
Դու պեղեցիր ու զեղեցիր աշխարհում...
Անթեղեցիր դու մեր հուրը ցիրուցան,
Կանթեղեցիր մեր կրակը մթան մեջ...
Ինչ խեղեցին օտարները դարեդար՝
Դարմանեցիր ու դեղեցիր հրաշքով...
Թե նեղեցին ու շեղեցին մեր ուղուց՝
Ուղիղ ճամփի դո՛ւ մղեցիր մեզ անվերջ...
Դո՛ւ դարավոր երգի ցանքը քաղեցիր,
Մեր ծով բերքը դո՛ւ թեղեցիր մեր սրտում
Ու թխեցիր՝ հա՜ց դարձըրիր հոգևոր...
Քո ակա՜նջը, Կոմիտա՛ս,
Քո ականջը - մագնիսի պես -
Եղանակ էր հավաքում:
Ինչ ականջըդ հավաքում՝
Մատներդ էին նվագում:
____Քո մատնե՜րը...
____Քո մատնե՛րը՝
Դարմանի մեջ սարսուռ ցորեն ջոկջկող,
Կարճատես ու թույլ աչքերից
Վարագույր ու փառ պոկող,
Մթնած մտքի ու փակ հոգու դուռ թակող,
Տնավերին ու պանդուխտին ողոքող,
Սիրած յարին սիրած յարից
Զատողի դեմ բողոքող,
Ցավ ու կսկիծ ամոքող,
Սեր ու կարոտ նվագող,
____Բեկված շողեր,
____Վճիտ ցողեր,
____Սրտի դաղեր
____Ու դողեր,
Գեղգեղանքի թրթիռներ,
Ելևէջի հրթիռներ,-
____Հոսուն բոցեր
Ու տաք մոխիր հավաքող...
Քո մատները, Կոմիտա՛ս,
Վառվող ծոցին՝ զովարար,
Խորունկ խոցին՝ դեղատուր,
Լաց ու կոծին՝ սփոփանք,
Մանկան ճոճին՝ օրորում:
Քո մատների զարկի տակ
Մեր սրտերը՝ պաղ ստեղ,
Մեր սրտերը՝ անգիտակ,
Քո մատները՝ տաղաստեղծ:
Քո մատները՝ երգահան,
Տասնահատո՜ր երգարան...
| |
| |
| grig | Дата: Երեքշաբթի, 06.12.2011, 20:27 | Сообщение # 155 |
| ԱՄԵՆՔԸ ԻՐԵՆՑ ԲԱԽՏԻՑ ԵՆ ԴԺԳՈՀ
Ամենքը իրենց
Բախտից են դժգոհ
Եվ ոչ թե խելքից:
Իսկ ես, տե՜ր աստված,
Կրակն եմ ընկել
Իմ խելքի ձեռքից:
Խելք ունենայի՝
Վաղուց էի ես
Կարգին մարդ դարձել -
Ես կարող էի
Սենյակ տալ վարձով,
Եվ ոչ թե վարձել:
Խելք ունենայի՝
Ինչ հարկավոր է,
Ես այն կանեի.
Եթե հաստ է պետք՝
Բարակըս որն է,
Հաստ կմանեի:
Խելք ունենայի՝
Ինչ հարկավոր է,
Ես այն կերգեի,
Տեղն ընկած տեղը
Տեղի կտայի,
Ինձ կըհերքեի.
Ու կլինեի
Ոչ դեմ, ոչ էլ թեր,
Այլ ոսկե միջին:
Գլուխը քարը.
Թող էժան լիներ,
Միայն... շատերին
Գեղեցիկ թվար:
Հերն էլ անիծած.
Թող ներկված լինի,
Միայն թե դուր գա,
Խաբվեն-հավանեն:
Գրողի ծոցը.
Թող որ սուտ լինի,
Միայն թե կույր-կույր
Պաշտեն-դավանեն...
...Ում էլ հարցընես՝
Խելքից չէ դժգոհ,
Այլ միայն բախտից:
Անաստված աստված,
Ինչու ես տվել
Անխելքի բախտ ինձ...
| |
| |
| grig | Дата: Երեքշաբթի, 06.12.2011, 20:28 | Сообщение # 156 |
| ԳԱՐՆԱՆԱՅԻՆ ՈՒՐՎԱՆԿԱՐ
Գարո՜ւն է գալիս,
Գարո՜ւն է գալիս...
Ուզո՞ւմ եք՝
____հանեմ
Մայթերի վրա
Թանկ գին պահանջող
Մի փունջ մանուշակ:
Ուզո՞ւմ եք՝
____հիշեմ
Ծիծեռնակներին
Ու կոչեմ նրանց
Գարնան հին գուշակ:
Ուզո՞ւմ եք՝
____բերեմ
Մի տաքուկ քամի,
Որ վերջին պաղ ձյան
Հոգին էլ հանի,
Ու հետն էլ փռեմ
Մայթերի վրա
Գարուն ավետող
Առաջին փոշին:
Իսկ ես տեսնում եմ,
Որ աղբամանից
Քիթն է դուրս հանել
Մի կրկնակոշիկ -
Կողքերին՝ չոր ցեխ,
Իսկ քիթը՝ դեռ թաց,
Ասես արցունքոտ,
Ցաված ու տրտում,
Որ երախտամոռ
Մի մարդ արարած
Չի՜ էլ սպասել
Գեթ հասնի իր տուն.
Նրան լքելու
Նոր տեղ է գտել՝
Հանել փողոցում,
Այստեղ է նետել:
Եվ աղբամանից
Քիթը դուրս հանած՝
Նա միտք է անում
Եվ անձայն լալիս...
Ասֆալտով պատված
Հսկա քաղաքով -
Արդ հավատացի՞ք -
Գարունն է գալիս:
Գարունն է քայլում՝
Հանելով փոշի,
Գարունն է քայլում՝
Անկրկնակոշիկ...
| |
| |
| grig | Дата: Երեքշաբթի, 06.12.2011, 20:28 | Сообщение # 157 |
| ՀԱՅԱՍՏԱՆ
Այստեղ ամե՜ն ինչ ներկված է այնպես
Վառվըռո՛ւն, ներհա՛կ ու թա՜վ գույներով.
Ասես պարզունակ նկար է մանկան:
Սակայն,
Աստվա՜ծ իմ,
Նո՛ւյն այդ աշխարհում
Որքա՜ն բարդություն ու խրթին բան կա...
| |
| |
| grig | Дата: Երեքշաբթի, 06.12.2011, 20:29 | Сообщение # 158 |
| Մինչև անգամ մեր ձկները
Մինչև անգամ մեր ձկները՝
Մեր սևանյան կարմրախա՛յտը,
Մեր իշխա՛նը,
Մեր բախտա՛կը,
Կաթիլներն են կրում կարծես
Մեր դարավոր առատ արյան,
Որ հեղվել է,
Հեղեղվել է
Ու ներծծվել Հայոց երկրում:
Եվ մեր ջուրը բազմադարյան,
Որ դարավոր մեր խղճի պես
Անապակ է
Ու հստակ է,
Այդ բծերը լվանո՛ւմ է,
Լվանո՜ւմ է
Ու... չի մաքրում:
| |
| |
| grig | Дата: Չորեքշաբթի, 07.12.2011, 20:48 | Сообщение # 159 |
| Անտա՞ռն է արդյոք Իմ կրծքով շնչում
Անտա՞ռն է արդյոք
Իմ կրծքով շնչում,
Թե՞ ես եմ կորչում
Անտառի շնչում,
Անտառի շնչում
Ամենածավա՜լ:
Սակայն այս հարցով
Ես ինձ չեմ տանջում:
Եվ արժե՞ միթե,
Երբ գիտեմ, որ ես
Կարող եմ հիմա
Կոճղի պես լռել,
Քամու պես հևալ,
Ծտի պես ծվալ,
Թփերի նման
Մեղմիկ սվսվալ.
Անտառի նման՝
Շաչե՛լ,
Շառաչե՜լ,
Անտառի նման՝
Տնքա՛լ, հառաչե՜լ.
Անտառի նման՝
Ահեղ բարկանա՜լ.
Ու թե մերկանա՛լ՝
Տերևաթափից -
Անտառի նման
Երբեք չամաչել...
| |
| |
| grig | Дата: Չորեքշաբթի, 07.12.2011, 20:48 | Сообщение # 160 |
| ՀՈԳԵԲԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ԹԵ ՍՏՈՒԳԱԲԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
Ծառե՜ր ու ծառե՜ր -
Ծառե՛ր հնացած,
Ծառե՛ր նորացած,
Նորակա՛զմ ծառեր,-
Եվ հողն է թվում
Քիչ առաջ հանգած հսկա վառարան:
Ով մանկությունից
Հազվագյուտ խոսքի որսորդ է դարձել,
Հիմա՝
Անտառում անխոս ման գալիս,
Մի՞թե մի վայրկյան չի կարող կարծել,
Թե շուռ է տալիս
Մի յուրատեսակ հսկա բառարան:
Բառեր ու բառեր -
Բառեր հնացած,
Բառեր նորացած,
Նորակազմ բառեր...
| |
| |
| grig | Дата: Չորեքշաբթի, 07.12.2011, 20:49 | Сообщение # 161 |
| ԵՐԳՈՂ ՆՅՈՒԹԸ
____Եվ ի՞նչ ես դու:
Զարմանալի՜ երևույթ ես...
____Երբ չես երգում՝
____Եթե անգամ
Մարմարակերտ սյուն ու մույթ ես՝
____Ուսիդ չկա
____Կամա՛ր, ճակա՛տ.
Փլատակված սարավույթ ես:
Զարմանալի՜ երևույթ ես:
____Երբ չես երգում՝
____Լոկ շնչելու,
____Կամ մնջելու,
________Լոկ տանջվելու,
________Կամ տանջելու,
Սովորական սովորույթ ես:
____Հե՛նց երգեցիր՝
____Նույնն ես կարծես,
Բայցևայնպես տեղն ու տեղը
____Մի՛շտ նորույթ ես:
____Երբ չես երգում՝
Ոտեր առած մի ձանձրույթ ես,
Միս-ոսկորի քայլող կույտ ես,
____Եվ ո՛չ խեժ ես,
____Ո՛չ ավիշ ես.
Քո իսկ հոգուն կպած ձյութ ես:
____Հե՛նց երգեցիր՝
____Դու ուրի՜շ ես.
Միանգամից գեղեցկացած,
____Ո՛չ թե մարդ ես,
____Այլ կախա՜րդ ես,
____Մո՛գ ես,
____Դյո՛ւթ ես:
____Հենց երգեցիր՝
____Ասեն-չասեն,
____Ուզեն-չուզեն՝
____Թո՛ղ որ փոքըր,
Բայցևայնպես դարձյալ գյուտ ես...
Դու պարզապես... երգող նյութ ես,
____Երգող նյութ ես...
| |
| |
| grig | Дата: Չորեքշաբթի, 07.12.2011, 20:50 | Сообщение # 162 |
| ՉՀԱԼՎՈՂ ԿԱՐԿՈՒՏ
Շոգ է այնպե՛ս,
Եվ այնպես տա՜ք,
Այնպե՛ս,
Կարծես
Կանաչ գույնի
Հուր է ծփում
Ոտներիդ տակ:
Արև: Կեսօր:
Տապ ահարկու:
Եվ թփի տակ՝
Մի բուռ կարկուտ,
Որ չի հալվում,
Թեպետ անգութ
Արև է, տաք,
Տոթ ահարկու:
Արևկող են իրենց տվել
Ճերմա՜կ-ճերմա՜կ մի բուռ ձվեր:
Ու երբ պետք է՝
Սարյակի տեղ
Նրանց վրա նստում է թուխս
Բարի թփի ստվերը թուխ...
| |
| |
| grig | Дата: Չորեքշաբթի, 07.12.2011, 20:50 | Сообщение # 163 |
| ՀՈՂԸ ՀԱՅԵԼԻ
Ձեզ հող թվացող այս հողը համայն
Կարծես ինձ համար
Դարձել է հիմա
Ամալգամից զուրկ - նո՛ր մի հայելի,
Որին նայելիս
Տեսնում եմ այնտեղ
Գլխիվայր շրջված - շուռ եկած անտառ -
Եվ ամեն մի ծառ
Մի ծառ չէ կարծես,
Այլ ծառ է երկո՜ւ.
Ծառ կոչված մի գունդ հողին է բազմած,
Իսկ արմատների կազմած այլ մի գունդ՝
Հողի մեջ սուզված -
Նույնքա՛ն ճյուղավոր,
Որքան ճյուղ ունի նույն ինքը ծառը...
Ու պարզ է թվում ամեն ինչ հիմա:
Մի՛ հարց է, որ դեռ պարզ չէ ինձ համար.
-Այս արմատնե՞րն են
Խոտ ու ծառերի անդրադարձումը,
Թե՞ արմատների անդրադարձումն են
Խոտ ու ծառերը...
| |
| |
| grig | Дата: Չորեքշաբթի, 07.12.2011, 20:51 | Сообщение # 164 |
| ՊԱՏՐԱՆՔ
Ուտելուց առաջ նայում եմ մի պահ
(Խորհուրդ եմ տալիս, որ դու էլ նայես).
Մեջտեղից կիսված խնձորի վրա,
Ինչպես որ Երկրի կիսագընդերին,
Լեռնաշղթանե՛ր կան յուրատեսակ,
Քարափնե՜ր ու վի՛հ,
Ծովե՜ր ու ծոցե՛ր
Եվ, դժբախտաբար, սահմանագըծե՜ր...
| |
| |
| grig | Дата: Չորեքշաբթի, 07.12.2011, 20:51 | Сообщение # 165 |
| ԵՐԿՈՒ ՍԻՐՈ ԱՐԱՆՔՈՒՄ
Մի անինքնասեր տգեղ կնոջ պես
Սիրահարվել է ինձ տխրությունը,
____Որին չեմ սիրում,
____Եվ այդ պատճառով
Նա իր հագուստն ու անունն է փոխում -
____Մերթ՝ կոչվում թախիծ,
____Մերթ՝ կարոտ,
____Մերթ՝ վիշտ,
Ցավ կամ տրտմություն:
____Հետապնդում է
____Ու չի հասկանում,
Որ մենք չենք սիրում հետապնդողին,
Որ մենք սիրում ենք ու գերվում նրան,
____Ում դուր չենք գալիս:
____Ես էլ իմ հերթին
____Իմ ամբողջ կյանքում
____Հետապնդում եմ ուրիշին՝
________Նրա՛ն,
____Որ նույնպես, դիտմամբ,
____Անունն է փոխում -
____Այն հույսով գուցե,
____Թե մոլորվելով՝
____Հետքն իր կըկորցնեմ -
Մեկ խնդություն է անվանում իրեն,
____Մեկ՝ ուրախություն,
____Կայտառություն է
____Կամ պայծառություն:
____Հետապնդում եմ
____Ու չե՜մ դադարի,
____Մինչև նա, անո՛ւժ,
____Մինչև նա, տրվա՛ծ,
____Ինձ չասի.
____«Քոնն եմ»:
____Վկան՝
____Ա՛յն կանայք,
Որոնց ոչ անունն ու ոչ էլ հասցեն
____Նշել չեմ կարող...
| |
| |
