Syzan | Дата: Հինգշաբթի, 17.01.2013, 18:39 | Сообщение # 1 |
| ԱՎԱԶԸ՝ ՀՈՎԱԶ
Ես նա եմ նաև, Որ հասկանում է, Թե ինչու է միշտ ավազը լռում։ Նա հիշում է այն ջրհեղեղները Նախապատմական, Որոնց լուռ վկան նույն ինքն է որ կա, Իսկ երբ չար քամին Խաղում է նրա խեղճ ջղերի հետ՝ Հիշեցընելով Նրա փառավոր անցյալը կորած Ու նրա ներկան աննախանձելի, Ավազը հանկարծ հովազ է դառնում՝ Ճանկըռտում քամու Ու նաև մարդկանց Լպիրշ աչքերը։ Ու նաև մարդկա՜նց, Որ մոռանում են իրենց անցյալը։
| |
| |