Syzan | Дата: Շաբաթ, 19.01.2013, 01:01 | Сообщение # 1 |
| ԵՐԿՈՒ ՍԻՐՈ ԱՐԱՆՔՈՒՄ
Մի անինքնասեր տգեղ կնոջ պես Սիրահարվել է ինձ տխրությունը, Որին չեմ սիրում, Եվ այդ պատճառով Նա իր հագուստն ու անունն է փոխում - Մերթ՝ կոչվում թախիծ, Մերթ՝ կարոտ, Մերթ՝ վիշտ, Ցավ կամ տրտմություն: Հետապնդում է Ու չի հասկանում, Որ մենք չենք սիրում հետապնդողին, Որ մենք սիրում ենք ու գերվում նրան, Ում դուր չենք գալիս: Ես էլ իմ հերթին Իմ ամբողջ կյանքում Հետապնդում եմ ուրիշին՝ Նրա՛ն, Որ նույնպես, դիտմամբ, Անունն է փոխում - Այն հույսով գուցե, Թե մոլորվելով՝ Հետքն իր կըկորցնեմ - Մեկ խնդություն է անվանում իրեն, Մեկ՝ ուրախություն, Կայտառություն է Կամ պայծառություն: Հետապնդում եմ Ու չե՜մ դադարի, Մինչև նա, անո՛ւժ, Մինչև նա, տրվա՛ծ, Ինձ չասի. «Քոնն եմ»: Վկան՝ Ա՛յն կանայք, Որոնց ոչ անունն ու ոչ էլ հասցեն Նշել չեմ կարող...
| |
| |