Syzan | Дата: ՈՒրբաթ, 18.01.2013, 18:42 | Сообщение # 1 |
| ՃԱԿԱՏԱՄԱՐՏ ՊԱՏԻ ՀԵՏ
Ես բարությա՛ն պապակից եմ մխում հիմա... Ու վերստին կանգնած եմ ես ինքս իմ դիմաց Ինքնադժգո՜հ, Ինքնապարսա՜վ Ու խռովո՛ւն: (Բարությունն այս ինձ խեղդում է կամա՜ց-կամա՜ց)... Կեղծի՛ք ու տե՜ր, Ճի՛շտ ու ծառա՜,- Դուք չե՞ք հոգնել այս խոսքերից գոռ ու գոռան, Որ չեն մեխվում` ազգանվան պես` ամեն դռան, Բայց դարձել են ճակատագիր Ա՛յն համազանգ-համաճակատ մոլորակին, Որ զզվել է այս խոսքերի արձագանքից` Սրտախառնուք զգալո՜ւ չափ, Եվ դրանից է պտտվում` Այդ զզվանքի՛ց: Պտտվում է ու պտտվո՜ւմ: Դե եկ ու մի՛ խղճա նրան... (Բարությունն այս ճզմում է ինձ, ճխլում է ինձ Իր կանացի գաղջ գրկի մեջ ու շոգ բռան)... Ես նախկինն եմ, բա՛ն չի փոխվել. Առաջվա պես ուժն եմ սիրում, Նախ և առաջ` ո՛ւժը, Հետո` ո՜ւժը կրկին, Բայց այս անգամ արդեն ո՛չ ձեր հասկացածը. Կարեկցանքի՛ Եվ բարությա՜ն ուժն ահարկու, Որ զորեղ է, ինչպես... հացը, Հզոր, ինչպես... մանկան լացը,- Կարեկցանքի՜ Եվ բարությա՜ն ուժն ահարկու: (Եվ հաղթում է նա ինձ հիմա` Հայրենիքի՜ կանչի նման)... Համարյա թե պարտված արդեն` Ես թիկնել եմ ահա քարին, Եվ իրար հետ ջերմություն ենք փոխանակում Ես ու քարը` Անգամ առանց սակարկության, Ու մինչև իսկ չնայելով Դարձյա՛լ նայում մեր դեմ փռված-ծռված գետին, Որ շարունակ Իր ափերի կա-չկան է գույքագրում, Որպես անխիղճ և անհոգի մի հարկահան: (Բարությունն ինձ գերի տանում հարկի դիմաց Ու կես գնով վաճառքի է հանում հիմա)... Ինչքա՜ն կուզեն Այս գետի պես թո՛ղ ինձ անվերջ գույքագըրեն. Իմ կա-չկան այս է որ կա` Այս ահարկու բարությո՜ւնը, Իմ թշնամի՛ն, Ոխերի՛մը, Որ ուզում է խեղճիս խեղդել Ցավով թաքուն, բաց պայքարով, Բայց... չի՜ կարող, Որովհետև գետն ինչքան էլ ահեղ լինի` Ափերն էլի շա՜տ ավելի զորավոր են, Ինչպես որ կյանքն է զորավոր բարությունից: (Բարությունըս, վերջ ի վերջո, ես կխեղդե՜մ, Թե չարացնող կյա՛նքն էլ չօգնի` Խեղդվելիս... մե՜ջըս կխեղդեմ)...
| |
| |