Syzan | Дата: ՈՒրբաթ, 18.01.2013, 18:39 | Сообщение # 1 |
| ԼՈՒՅՍԻ ԱՂԲՅՈՒՐԸ
Եթե մթության խտացումից է միշտ լույսը ծնվում, Մի՞թե մենք կյանքում քիչ մութ ենք ծամել` հացի փոխարեն, Եվ մի՞թե քիչ ենք քնել մեր քունը մղձավանջային` Մեզ, վերմակի տեղ, ծածկելով մթան մազեղեն քուրձով... Մութը` անասեղ` կարկատանել է մեր աչքե՜րն անգամ, Իր գույնն է խառնել և մեր արյա՛նը, Կարմի՜ր արյանը, Որ չորանալիս սևանում է միշտ, Եվ չոր արյամբ էլ սևն է շատանում, Այսինքն` մութը... Անգամ ամեն ծառ, Ամեն թուփ ու խոտ Կարծես ճոճվում է, որ ավլի մութը: Բայց ճոճմամբ իրենց ո՛չ թե ավելում, Այլ հավելում են նրանք նույն մութը` Իրենց ստվերո՜վ... Կույր ծնվածները բարի են անչափ: Կարող է կարծել միայն մարդը չար, Թե կույրերն անվերջ աղոթք են անում, Որ ընդարձակվի կայսրությունն իրենց, Ու թագադըրվի մո՜ւթը, Այդ մո՛ւթը` Իրականների մեջ իրականը, Տիրակալների մեծ տիրակալը... Եվ իսկապես էլ` մեր թիկունքն է մութ. Անցյալը գիտենք գրքերով միայն: Գուցե առավել մեր ճակատն է մութ. Գրքերն են ճառում գալիքի՛ց նաև: Մո՜ւթը առջևից - մո՜ւթը ետևից, Մենք` երկու մթան նեղլիկ արանքում,- Էլ ի՜նչ է մնում, որ էլ ի՞նչ անենք: Պիտի սեղմըվենք աջ ու ձախ թևից, Սեղմըվե՛նք անվերջ-անվերջ խտանա՛նք, Բայց... չբթանանք այնքան, որ կարծենք, Որ եթե մթան խտացումից է միշտ լույսը ծնվում, Ապա կծնվի ինքնաբերաբար` Ինչպես Հիսուսը Միածին Կույսից, Մինչև իսկ առանց... «Եղիցի լույս»-ի...
| |
| |