Syzan | Дата: Չորեքշաբթի, 06.02.2013, 14:35 | Сообщение # 1 |
| ՄԻ՛, ՄԻ՛…
Մի՛ չարանա վրաս: Եվ իմ մեղքը ի՞նչ է: Սովա՞ծ թե կուշտ եմ ես՝ Կարևո՜ր չէ բնավ: Խաշ մեջտեղում չկա՛, Բայց սխտորի հոտը Նվաճել է հիմա և աննվաճ օ՜դը: Ես փորձում եմ գոնե քիթըս բռնել: Եվ իմ մեղքը դա՞ է: Մի՛ չարանա վրաս: Մի՛ տանջիր ինձ հարցով: Լոկ ա՛յն գիտեմ հիմա, Որ լոտոսի համար չարժե՜ սարքել ճահիճ Եվ ծով չորացընել` ակվարիումի համար… Մեծ տուրք կվճարեմ ես լռության դիմաց, Միայն թե, խնդրո՜ւմ եմ, Մի՛ տանջիր ինձ հարցով: Եվ մի՛ հուսադըրիր: Ես չե՜մ հուսահատվել: Իմ տարիքում, ճի՛շտ է, էլ չեն առնում հասակ, Բայց մարդն էլ է ընձուղտ, Եվ իմ վիզը հիմա Երկարում է - ձգվում Ու բարձրանում Այս բազմահարկ բոլոր շենքերից վեր, Որ պաղ հորիզոնից մի բերան մով պոկի Ու որոճա՜ դանդաղ: Ինձ մի՛ հուսադըրիր: Մի՛ նկատիր նաև: Ես այլևըս չկա՜մ, Ինչպես չկա երկինք (Լուրթը խաբկանք է լոկ). Ինչպես չկա և ջո՜ւր (Կա «երկու հաշ, մեկ օ» ). Ինչպես չկա և սե՜ր (Դու ապրում ես հեռվում): Թող չլինի և ա՜չք: Մի՛ նկատիր դու ինձ… Եվ մի՛ փնտրիր իզուր: Ես կլինեմ ու կամ: Չէ՞ որ հետք են թողնում մինչև անգամ պորտով: Ես սողալու համար հարմարություն չունեմ, Չունեմ նաև թևեր, Բայց ունեմ ձեռք մի զույգ, Որոնցով ես հիմա իմ աչքերն եմ փակում. Քեզ՝ չեմ ուզում տեսնել, Իսկ դու ինձ մի՛ փնտրիր…
| |
| |