Syzan | Дата: Կիրակի, 03.02.2013, 19:09 | Сообщение # 1 |
| ԼՈՒՍՆԱՀԱՐ ԿԱՐՈՏ
Սկսվում է գիշերն արդեն: Եվ աստղերը, Որ ողջ ցերեկ խոր քուն մտան, Հիմա իրենց ճառագայթե Սուր փշերն են ոզնու նման նորից ցցում` Ընդդեմ մթան: Եվ անպաշտպան իմ կարոտը, Որ անցել է խոր ընդհատակ Ու չի ուզում նորից տրվել շղթաների ու կապանքի, Իմ կարոտը մատնըվում է քո անունից. Լրտեսի՛ պես նա մատնում է տառապանքին: Մեծ քաղաքը լեթարգիական քուն է մտնում, Իսկ ես` լուսնո՛տ, Ես` լուսնահա՜ր, Շեղ-սայթաքուն կտուրներով Ու քիվերով ատամնաբաց, Մինչև անգամ շանթարգելով, Ահա նորից քեզ եմ գալիս` Կյանքըս կրկին վտանգելով: Եթե հանկարծ դու քո հեռվից նկատեիր Ու ձայն տայիր` Ճչալու պես «ա՜խ» անելով` Իմ վտանգված կյանքի համար վախենալով, Գիտե՜ս` ինչո՛վ կվերջանար, Իմ ցանկալի՜ս: Գիտե՛ս. Մահո՜վ է վերջանում, Երբ լուսնոտին ձայն են տալիս: Բայց ես բնա՜վ երկյուղ չունեմ, Թե կընկնեմ ցած Եվ իմ արյամբ հալեցնելով ձյունը մայթում` Դռնապանին գեթ կազատեմ ձյուն քերելուց: Այդ չի՛ լինի, Որովհետև ձայն չե՜ս տա դու, Եվ դա- ո՛չ թե բարությունից, Այլ... պարզապես չսիրելո՜ւց... . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
| |
| |