Syzan | Дата: ՈՒրբաթ, 18.01.2013, 19:14 | Сообщение # 1 |
| ՄԻԱՄՏՈՒԹՅԱՆ ԽԱՂԸ
Բոլորակի մեջ հայելիների, Հայելիների քառակուսու մեջ Տանջում են նրանք իրենց վարսե՛րը, Դե՛մքը, հագուստի փոթ ու դարսե՛րը,- Ամե՜ն ինչ անում, որ նայե՛նք իրենց, Իսկ երբ նայում ենք` չեն նայում, դիտմա՛մբ: Իրենց են տանջում Ու... մեզ են տանջում: Չե՜ն նայում, դիտմա՜մբ, ու քայլում այնպե՛ս, Վճռել են կարծես իրենց թովչանքով Եվ իրենց անհաս - անմատույցությամբ Ցողել փողոցը, Պողոտան ջրել, Իսկ մեզ էլ վառել երաշտով հրե: Չե՛ն նայում, դիտմա՜մբ: Կրկին քայլում են: Եվ եթե նրանց զիստերն են դողում, Մեր էլ` սրտերը: Քայլում են կրկին: Եվ արեգակը ուրիշ ո՛չ մի տեղ Իր ազդեցությունն այնքան չի զգում, Որքան որ նրանց դեմքերի վրա. Նույնիսկ արևի փութանցիկ խաղից Երանգ են տալիս ու առնում երանգ: Եվ նրանց խոսուն մաշկին նայելով` Փշաքաղվում է մաշկը մեր այնպես, Ինչպես զգայուն լճակը` քամուց: Յուրաքանչյուրը յուրովի նազում, Օրո՜ր-շորորո՜ւմ, քայլում է կրկին, Իրեն նայողին չի՛ նայում, դիտմա՜մբ, Եվ մեզ մտքի մեջ համարում գուցե Այնքա՜ն միամիտ, անգե՛տ ու անփո՛րձ, Որ հավատում է, թե մենք չգիտենք Իր պահվածքն ուրիշ` ինչ-որ ծառի տակ, Ինչ-որ անկյունում, ինչ-որ սենյակում, Ինչ-որ մեզ նման մի ինչ-որի հետ, Որին տիրում է - անձնատուր լինում, Որին հաղթում է և հաղթվում որից, Որպեսզի... կյանքը նորի՛ց ու նորի՜ց Հաղթանակ տանի` Բարուն հակվելով Եվ, ընդդեմ մահվան, շարունակվելով... Եվ մի՞թե չարժե, Եվ չարժե՞ արդյոք, Որ կյանքի հավերժ հաղթության համար Նրանք հավիտյան մե՛զ տանջեն այսպես Եվ... իրե՛նց տանջեն:
| |
| |