Syzan | Дата: ՈՒրբաթ, 18.01.2013, 19:06 | Сообщение # 1 |
| ՍԻՐՈ ՓՈԽԱՐԵՆ
Դու մի՛ լինիր այսքան բարի: Բարությանըդ Ես կարող եմ լոկ մե՛կ բանով փոխհատուցել՝ Իմ անարժե՜ք շփոթությամբ Եվ թերևըս ա՛յն թախիծով, Որ տարորեն շատ է նման Անվերջ մեռնող ու հարություն անվերջ առնող Հին դիցերին... Չէի՞ ուզի: Շա՜տ կուզեի Առաջվա պես հրճվել գեղջուկ այս կանաչով, Որ հիմա քո Զսպանակվող կողի տակ է զսպանակվում, Եվ բարբարոս երգը լսել այն առվակի, Որ հիմա քո Մերկ ոտների կաղապարն է ուզում հանել: Չէի՞ ուզի: Շա՜տ կուզեի Մե՛կ անգամ էլ Չճանաչել ո՜չ մի արգելք ու խոչընդոտ, Դանդա՜ղ գնալ - շտա՛պ հասնել Մեր մարդկային հայրենիքը սկզբնական, Այսինքն ՝ իմ ափով ապրել քո ափի մեջ, Ինձ կապել ու շաղկապել քեզ Այնպե՛ս, Որ մենք երկուսովըս մեկտեղ դառնանք Անքակտելի ՝ խաչբառի՜ պես: Չէի՞ ուզի: Շա՜տ կուզեի: Բայց, սիրելի՜ս, չի հոգնում նա՛, Ով գնում է շատ հեռավո՜ր հանդիպումի: Իսկ ես հիմա Զբոսնում եմ միայն ի՛մ իսկ արվարձանում Եվ զբոսնում` Ձեռքերովըս փորագըրած մակնիշները ընթերցելով, Ու քերծելով շատ ավելորդ գրություններ, Ու քերծելով առանց մուրճի և տաշիչի ՝ Եղունգներո՛վ իմ սեփական... Եվ իզո՜ւր ես քո բարությամբ, Քո այս ծածուկ - հայտնի սիրով Ջանում ապրել իմ կալվածքի մի անկյունում: Ու ես հիմա Այս ասում եմ ո՛չ լսելուդ համար արդեն, Ո՛չ էլ իմ իսկ արդարացման, Ո՛չ էլ իմ իսկ արդարացման: Եթե կուզես ճիշտն իմանալ ՝ Ասելիս էլ բա՜ն չեմ ասում, ամենևի՛ն, Այլ պարզապես զբաղմունքս եմ շարունակում ՝ Իմ սեփական կալվածքի մեջ Հոգնածորեն զբոսնելով, Եվը՛ս մի նոր Գրություն եմ ավելացնում ջնջածիս տեղ. «Չի հոգնում նա՛, Ով գնում է շատ հեռավո՜ր հանդիպումի»: Իսկ դու... իսկ դու շա՜տ ես մոտիկ: Ու ես... ու ես շա՜տ եմ հոգնած...
| |
| |