Syzan | Дата: ՈՒրբաթ, 18.01.2013, 18:52 | Сообщение # 1 |
| Հորիզոնական անուն
Մարիա´մ, լսո՞ւմ ես, Տեսնո՞ւմ ես, Մարիա´մ, Դրսում անձրև է շեղակի մաղում, Ու երբ բացում եմ իմ լուսամուտը, Ասես բացում եմ Գժված ջերմուկի գազառատ մի շիշ: Նույն լուսամուտով երկինք եմ թռչում, Որ արդեն հիմա` անձրևից հետո, Վճիտ է ու ջինջ` Քո հայացքի´ պես, Եվ լայնատարած ու հեռագնաց` Ինչպես ժպիտըդ: Հետո երկնքից ընկնում են սարին, Որտեղ վեհորեն ժայռերն են թառել` Նախապատմական թռչունների պես... Դու ի´նձ չես մերժում: Դու աշխատում ես ժխտել ինքըդ քե՜զ: Եվ քո մերժումի սուտ-սուտ խոսքերից Կարող եմ խրտնել ես այնպես դյուրին, Ինչպես... քարեղեն այս թռչունները: Հիմա հասկացա՞ր... Տե´ս, Հորիզոնի գիրգ-գգվոտ գոգին Իր գանգրագիսակ գլուխն է դրել, Մեկնըված դաշտը` Մի անտառապատ մեծ լեռան տեսքով, Որի անունը քչերը գիտեն, Ինչպես որ իմը: Իսկ ո՞վ չգիտի, Մարիա´մ, անունըդ, Որ հորիզոնի նման է, Մարիա´մ. Երբ ընկրկում ենք` Նա մոտենում է, Երբ մոտենում ենք` Հեռանում է նա... Գեթ մեկի´ համար, Գոնե ի՜նձ համար մի´ լինիր կյանքում Այս քո անվան պես կամ հորիզոնի, Որ... երբ մոտենամ` Դու չհեռանաս...
| |
| |