Syzan | Дата: Երեքշաբթի, 15.01.2013, 17:38 | Сообщение # 1 |
| ԻՆՔՍ ԻՆՁ ՀԵՐՔՈՒՄ ԵՄ
Նույն հարցն եմ հաճախ ինքըս ինձ տալիս. -Ի՜նչ ես աշխարհի ցավերը լալիս, Աշխարհի դարդը հո՞ քեզ չեն տվել: Եվ ի՞նչդ է պակաս կամ ի՞նչդ է ավել. Ամենքի նման մի մարդ ես, հոգի՛ս, Ամենքի պես էլ աշխարհով գնա... Իսկապե՛ս. կարգին հագուստ կա հագիս, Թե վաստակածըս գրպանըս մնար՝ Անտեղի տեղը չհալվեր-կորչեր, Ինձ կարող էին և հարուստ կոչել: Ես դուր եմ գալիս սրան ու նրան, Ինձ շատերն անգամ սիրում են կարգին: Շուտով կստանամ և բնակարան, Եվըս երկու մանչ՝ կազատվեմ հարկից, Եվըս երկու գիրք՝ անուն եմ հարգի,- Ումի՞ց եմ պակաս, ումի՞ց եմ ավել, Ի՜նչ եմ աշխարհի ցավերը լալիս, Աշխարհի դարդը հո՞ ինձ չեն տվել,- Այս հարցն եմ հաճախ ինքըս ինձ տալիս, Ինքըս ինձ վիճում, առնում ու տալիս, Սակայն իմ հախից ինքս էլ չեմ գալիս: Ինչպե՞ս աշխարհի ցավը մոռանամ, Աշխարհի վատը, լավը մոռանամ. Ես հո չեմ նստել աշխարհի վզին, Որ չմտածեմ աշխարհքի մասին: Ի՞նչ է, աշխարհը իմ բո՞ւռն եմ առել, Որ ճմըռթելով գրպանս խրեմ... Ինչպե՞ս չհոգամ աշխարհի մասին, Եթե նա իմն է, ի՛մն է, իմպեսի՜ն, Թե նրա վատը նաև իմ վատն է, Նրա հավատը և իմ հավատն է: Նա իմն է եղել և իմն է մնում. Նա էր մոր նման ինձ երեկ սնում, Նա է ինձ տվել քնքշանք ու գորով, Նա է ներշնչել ինձ ուժ ու կորով, Նա է ինձ ազնիվ - անազնիվ դարձնում... Եվ հիմա ինչպե՞ս, ես ձեզ եմ հարցնում, Աշխարհի մասին ինչպե՞ս մոռանամ, Աշխարհի հոգսից ինչպե՞ս հեռանամ: Մայրը միշտ մայր է, որդիքն են տարբեր. Մեկը կարող է լինել անտարբեր, Մյուսի սրտից արյուն է կաթում, Երբ նա մոր դեմքին ցավ է նկատում...
| |
| |