Syzan | Дата: Կիրակի, 03.02.2013, 18:48 | Сообщение # 1 |
| ԵՎ ՈՒՐԻՇ ՈՉԻ՞ՆՉ
Ձորից թռչելիս, Ժայռից ցատկելիս, Որպես կենդանի - շնչող արարած, Նա խեղանդամվում Ու տնքտնքոցով քարշ տալով ոտը՝ Փոշի է հանում ճանապարհներին... -Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... քամի՛. Եվ ուրիշ ոչի՜նչ: Նա էլ, մարդու պես, Ունի ամոթի զգացումը նույն, Դրա համար էլ Հագուստ է գործում խոտից ու թփից, Որպեսզի ծածկի իր մերկությունը... -Մենք ընդամենը կոչում ենք... առո՛ւ, Եվ ուրիշ ոչի՜նչ: Առասպելական հսկա մարջաններ, Որ վզնոց դարձած՝ Զուգում են վիզը պատըշգամբների, Մի բան էլ ավե՜լ - Ունեն համ ու հոտ... -Իսկ մենք կոչում ենք... պղպե՛ղ կամ տաքդե՛ղ. Եվ ուրիշ ոչի՜նչ: Զուգված ավազի դեղին կապրոնով Եվ անձեռագործ նեյլոնով կանաչ՝ Հնչեցնում է նա իր ջինջ սոպրանոն... -Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... աղբյո՛ւր. Եվ ուրիշ ոչի՜նչ: Մի մե՜ծ, երփներանգ յուղաներկ կտավ, Որ ժամեր հետո փոխվում է հանկարծ Սև ու միագույն խորանկարի... Եվ ուրիշ ոչի՜նչ: Հրա՜շք իսկական, Կոչում ենք... գլուխ: Լեցուն գաղտնարա՜ն, Անվանում ենք... սիրտ: Մի քայլող աշխա՜րհ, Մարդ ենք հորջորջում... Եվ... վա՜յ ինձ ու ձեզ. Այսքանից հետո Մենք մեզ կոչում ենք նաև... բանաստե՜ղծ...
| |
| |