Syzan | Дата: Չորեքշաբթի, 30.01.2013, 22:20 | Сообщение # 1 |
| ԻՆՉՊԵ՞Ս ԹԵ ԲԱԽՏ ՉԿԱ
Առանց հայելու էլ ես ինձ տեսնել գիտեմ Ծառաբնի՛ վրա, քո ափի՛ մեջ: Եվ այդ վայրկյաններին ես ինձ դուր եմ գալիս, Ինչպես դուր է գալիս ինձ իմ տղան: Պտտեցնում եմ մատս և... փոխարեն թելի Մատիս փաթաթվում է երկնի կապույտն ինքը: Ոտներիս հետ հողն է սիրաբանում, Եվ խաղողի վազն է ընձյուղ տալիս Վառվող ծխամորճիս կրակի մեջ... Ինչպե՞ս թե բախտ չկա, էլ նա ո՞նց է լինում... Եվ սխալ է, որ մենք վայրկյաններով Ժամն ենք չափում: ճիշտը հակառակն է գուցե՝ Կարճ ժամերով չափել վայրկյանները երկար... Ա՜խ այդ վայրկյանները, որ գալիս են ուշ–ուշ, Ինչպես մարգարեներն ու հերոսներն այն կենտ, Որ մի ազգ են փրկում բազկով և կամ խոսքով... Ու ես մտածում եմ, որ հիրավի Ժամացույցից պիտի շինել շաքար Ու լուծելով ջրում՝ ըմպել կում-կում, Իբրև անքնություն փարատող դեղ: Եվ հայելուց... պիտի կոշի՜կ կարել, Որ ոտնատակն անգամ հողը արտացոլի... Իսկ սեփական անձի արտացոլման համար Ձեզ հայելի պե՞տք է: Ինձ հայելի պետք չէ: Ռետինի պես ձգվող վայրկյաններ կան, Երբ ինձ տեսնում եմ ես առանց հայելու էլ՝ Ծառաբնի՛ վրա, Քո ափի՛ մեջ, Նաև ինքնահավան ինքնահոսիս ծայրի՛ն...
| |
| |