Syzan | Дата: Չորեքշաբթի, 30.01.2013, 20:52 | Сообщение # 1 |
| Շուրջը շող էր, մեռնող մարդու ժպիտ կարծես
Շուրջը շող էր, մեռնող մարդու ժպիտ կարծես, Մայր է մտնում արևն ահա արևմուտքում. Հորիզոնը արնալեցուն աչք է կարծես, Հրագունդը - դեղնած, գունատ աշնան պարտեզ: Ես ակնապիշ դիտում եմ սեգ մահը նրա Ու փնտրում եմ նրա շունչը կարծես այնտեղ. Նվաստացած մերթ մարում եմ ինչպես կանթեղ, Մերթ էլ ցասկոտ գոռում եմ ես նրա վրա. -Կորի՛ր, պետք է քո արևող դեմքին թքել... Դո՛ւ, որ գիտես վառվել այդպես վառ ու պայծառ, Սակայն դու էլ մահվան առաջ վիզդ ես թեքել: Ես - ո՛չ արև, ո՛չ մարգարե և ո՛չ հանճար. Ես - անմշակ պարտեզ՝ վայրի, անպետք, անբերք, Սակայն թեքվել մահվան առաջ... երբե՛ք, երբե՛ք...
| |
| |