Syzan | Дата: Չորեքշաբթի, 30.01.2013, 20:37 | Сообщение # 1 |
| ԱՆՄՈՌՈՒԿՆԵՐ ՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆԻՑ
Ժայռերն ի վեր դանդաղ մագլցում է ճամփան Ու հասնելով լեռան սեգ կատարին՝ Հոգնած ճամփորդի պես կանգ է առնում մի պահ, Պառկում շվաքի տակ ծեր անտառի: Եվ բացվում է իմ դեմ, իմ աչքերի առաջ Իմ հայրենի գյուղը - այնտեղ՝ ցածում: Քնաթաթախ գյուղի տանիքներից ելած Երդիկների ծուխն է ծո՜ւյլ հորանջում: Գետակն, աղբյուրների չարաճճի որդին, Թավալվում է ձորում ու փրփըրում. Նրա ժայռոտ ափին ավերակը բերդի Իր հին պաշարումն է մտաբերում... Նախիրը բառաչելով դաշտ է գնում հիմա, Այգիներում, հոգնա՜ծ, ջուրը հուն է գտնում... Բաց է մեր դռնակը կարոտ գրկի նման, Եվ ես - կրկի՛ն մանուկ - մեր հին տունն եմ մտնում:
| |
| |