Syzan | Дата: Չորեքշաբթի, 30.01.2013, 20:35 | Сообщение # 1 |
| ՍՊԻՆԵՐԸ
Վերքերն արդեն սպիացել Ու նշան են միայն դարձել Անցյալ փառքի ու խոյանքի - Ա՛յն ամենի, ինչ անցել է, Ինչ ապրել ու զգացել են Մեր մարմինը ու մեր հոգին: Վերքերն արդեն սպիացել, Ու կսկիծն է նրանց անցել, Բայց և այնպես բավական է Օրվա թերթը նորից բացել, Տեսնել՝ այնտեղ ինչ են գրում Ատլանտյանի այն ափերից. Բավական է, որ արկերից, Ամենակուլ կրակներից, Պատերազմից, մահից խոսեն. Բավական է ստվեր մի սև Մոտենա մեր մաքուր խղճին, Բավական է մի ցուրտ փչի,- Սկսվում է սպին նվալ, Եվ այն կսկիծն է արթնանում, Որ ստիպում էր մորը լալ, Գրոհի էր որդուն տանում: Այն կսկիծը, որ հինգ տարի Ամեն տան մեջ իմ աշխարհի Աներևույթ հյուր էր դարձել... Այդ կսկիծն է վաղուց անցել՝ Մեր վերքերն են սպիացել, Բայց դարձել են ո՛չ թե միայն Նրան, որ մեր դեմքի վրա Անցյալ փառքի ցոլքն է փռում: Ում որ պետք է՝ թող իմանա՛, Որ վերքերն այդ սպիացել: Փակվել են, բայց... իբրև բռո՜ւնցք:
| |
| |