Syzan | Дата: Չորեքշաբթի, 30.01.2013, 20:34 | Сообщение # 1 |
| ՄԱՅՐԸ
Կանգնել է մայրը սեղանի առաջ: (Ի՜նչ ծանրություն են ուսերը կրել)... Աշխարհի խղճի կերպարանքն առած, Աշխարհի ազնիվ Կոչին ընդառաջ, Կանգնել, ուզում է ստորագըրել: Կանգնել է: Մենա՞կ: Ոչ, նրա կողքին, Ասես կենդանի, հարություն առած, Կանգնել են նրա զավակներն անգին. Հառնել է նրանց հաղթական ոգին Ու կանգնել մոր մոտ, սեղանի առաջ: Կանգնել են ռազմի հին հանդերձանքով, Աստիճաններով, տարիքով տարբեր, Բայց սրտերը լի նույն երազանքով, Կիսատ մնացած, բայց անմեռ կյանքով Եվ սիրով, որով դեռ չէին հարբել: Կանգնել են մոր մոտ ո՛չ իբրև ոգի, Ո՛չ իբրև տեսիլ անդրշիրմական: Միայն մայրը չէ զգում իր կողքին. Տեսանելի են նրանք ամենքի՜ն, Նրա՛նք, որ ընկան, և չկա՛ն, և կա՛ն: Ու երբ որ մայրն է ստորագըրում, Իզուր չի թվում, թե նույն այդ Կոչին Իրենց անունն են նրա հետ գրում Եվ որդիները - արյա՜մբ են գրում, Որ թափված արյունն իզուր չկորչի...
| |
| |